Dromomania
Wat een intens genot was het. De voortijdige uitschakeling van het Nederlands Elftal (nou ja, eigenlijk tiental). Want het betekende een subiet einde aan die verbijsterend infantiele en simplistische Oranje commercials op tv – met name die van onze grootgrutters. Terwijl heel Nederland het elftal en Frank de Boer fileerden, was ik met stomheid geslagen dat niemand zich scheen te irriteren aan die stupide tv-commercials – zo breinloos, onnozel en onzinnig dat ik mij serieus begon af te vragen of ik voortaan maar al mijn boodschappen bij Ekoplaza moest gaan doen. Reclame? Mijn kijkgeld reclameren kwam eerder in me op.
Ook de reisindustrie zal wel een kreet van verlichting geslaakt hebben want veel consumenten schakelden van hun voetbalverslaving direct over naar de vakantiemodus. Voetbalverslaving? Zeker. Prachtig om op radio te horen dat half Engeland vrijdag 29 juni een vrije middag nam omdat de wedstrijd tegen Duitsland in Londen daar om 17.00 uur begon – ipv van 18.00 uur bij ons.
Verslaving intrigeert mij. Omdat de halve wereld verslaafd is aan suiker een tijdje geleden meegedaan aan de Suikervrije Challenge van het Diabetesfonds. Omdat voeding mijn bovenmatige belangstelling heeft, wist ik het al lang maar desondanks toch nog ontluisterend om weer te moeten constateren dat het werkelijk overal in zit, of in verwerkt wordt. Het is een verduveld goedje want eenmaal in je lijf gaat je hersenpan een stofje aanmaken dat dopamine heet. Voelt fijn en daarna schreeuwt je lijf om meer. Méééér graag.
Kun je verslaafd zijn aan vakanties vroeg ik mij af tijdens de Challenge want nooit stoppen met vragen stellen is in zekere zin ook een verslaving van mij. In tegenstelling tot bijvoorbeeld suiker, alcohol en drugs die je letterlijk in je lijf stopt kun je vakantie niet letterlijk drinken, eten of inspuiten. Je ondergaat en absorbeert het primair aan de buitenzijde, de lokale keuken en cocktail uitgezonderd. Stoppen we met eten en drinken dan heeft dat funeste gevolgen, niet op vakantie kunnen zoals de afgelopen 15 maanden het geval was, is uitermate frustrerend, balen en een domper maar we overleven het wel.
Het schijnt te bestaan. Je begint te kwijlen bij het zien van een wereldkaart en de kerosinedampen bij Schiphol doen je reisdranghormonen omhoog schieten – grote kans dat je ‘dromomania’ hebt: een reisvirus, wat de Britten ‘travel bug’ of ‘travel addict’ noemen.
Of de beleving van een heerlijk weekje strandvakantie aan de Spaanse kust de euforie evenaart die Columbus ervoer toen hij Amerika ontdekte weet ik niet, maar natuurlijk geeft reizen een goed gevoel. Hunkering, addictie, drang, onbedwingbare behoefte, onontbeerlijk… ach, ‘vakantie is gewoon een schoonmaakhulp voor het hoofd’, aldus oer reiziger en hoogleraar sociale psychologie Ap Dijksterhuis. Ik vind hem mooi.
En voor iedereen die zich laaft aan pre-travel en post-travel-blues, 5 juni startte weer een nieuwe serie Max vakantieman op NPO1.
Fijne zomervakantie!
Marcel Baltus
