Beperkingen zijn onderdeel van de menselijke conditie. Iedereen kan op enig moment in het leven te maken krijgen met fysieke of mentale gebreken, tijdelijk door een blessure of langdurig of permanent door ziekte of ongeval (WHO, 2011; Schippers, 2021). Drie op de tien Nederlanders voelen zich belemmerd om te doen wat mensen ‘normaal’ gesproken doen vanwege problemen met de gezondheid, een op de tien vanwege pijn. Ongeveer een op de tien Nederlanders heeft een (lichamelijke) beperking in het bewegen, horen of zien. Ongeveer eenzelfde aantal voelt zich psychisch ongezond. Een derde heeft een langdurige aandoening en 1 procent van de Nederlanders heeft een verstandelijke beperking (Van den Dool et al., 2022; Van Lindert, 2019).

Vraag mensen naar hun diepere beweegredenen en vaak krijg je hetzelfde antwoord: “Ik wil een gelukkig leven voor mezelf en mijn kinderen, tijd voor contact met familie, vrienden en buren”. We vragen ons steeds vaker af wat ons echt gelukkig maakt. Werken we om dat grote huis of die dure auto te kunnen kopen of willen we via werk en in ons leven een betekenisvolle bijdrage leveren aan een betere samenleving? Geluk (happiness) wordt in onze samenleving echter niet altijd op de juiste waarde geschat. Je vindt het onderwerp, inclusief doelen en beleid, beperkt en versnipperd terug in de politieke besluitvorming. Harde economische indicatoren zijn nog steeds leidend bij het nemen van belangrijke beslissingen. Het streven naar economische groei (indicator: Bruto Nationaal Product) lijkt nog steeds als noodzakelijke voorwaarde vooraf te gaan aan het streven naar een gelukkig leven.

Daten, uitgaan, seks en relaties maken voor velen een belangrijk deel uit van hun vrije tijd, al was het maar uren rondhangen op Tinder en Grinder. Maar wat als je door een beperking niet zomaar past in het standaardplaatje van het populaire Tinder-profiel? Als je moeilijk uit kunt gaan, de club niet in kan, of moeilijk contact legt, hoe ontmoet je dan potentiële dates of partners? Ik vroeg het mensen met uiteenlopende beperkingen en volgde hun verhalen op podcasts en websites.

The Urban Living Lab Breda joins forces with the EIT Urban Mobility project (DVECE) on DigiTwins to explore how 3D visualisations of citizen’s lifeworld experiences can be translated to urban policy making. Especially in communities with people in vulnerable living conditions, it is hard to engage the voice of citizens actively in governance processes. The use of the DigiTwin requires the careful mediation of the interactions with citizens.

Aandacht voor diversiteit en inclusiviteit is niet noodzakelijkerwijs nieuw, maar de schaal waarop dit momenteel gebeurt en de reikwijdte van het begrip inclusiviteit is dat wel. Met name jongeren zijn zich in toenemende mate bewust van ongelijkheid in de maatschappij en roepen om aandacht hiervoor. Deze grassroots of bottom-up aanpak van het streven naar een inclusievere samenleving heeft gehoor gekregen in de museumwereld.

Even geleden werd ik gebeld door Radio1of ik in het programma Nieuwsweekend wilde komen praten over Disney’s remake van ‘Snow White and the seven dwarfs’. Aanleiding was de kritiek van acteur Peter Dinklage op de aangekondiging van deze remake met acteurs in plaats van animatiefiguren. Dinklage vond hij het onvoorstelbaar dat Disney nog steeds dat “verdomd ouderwetse verhaal over zeven dwergen” zou vertellen. Disney’s reactie was dat ze in overleg zijn met mensen van de “dwarf community”.